Mensen komen en mensen gaan. Letterlijk, als je in een hospice werkt. Intens, maar ook heel mooi en dankbaar werk. Zeker op een dag als vandaag. Ik start de ochtend in de wijk. Ik doe de stomaverzorging van de ene cliënt, help een ander met douchen en aankleden en verzorg een flinke beenwond bij een derde. Dan gaat mijn telefoon. Mijn collega vertelt dat om één uur de sedatie plaatsvindt van meneer Van Ekeris. Ik heb hem jarenlang zorg verleend. Door uitgezaaide darmkanker ligt hij inmiddels alweer een tijdje in het hospice. Zijn overlijden, hij wil dat ik daar bij ben.
Gelukkig kan ik altijd rekenen op het wijkteam. Zij nemen mijn ronde over, zodat ik weg kan.
‘Geniet van het leven, meisje’
Als ik het hospice binnenstap, begroet Bob me kwispelend. De labradoodle van collega Esther loopt vervolgens rechtstreeks naar de kamer van mevrouw
Ten Hag. De laatste dagen heeft zij veel pijn en Bob voelt dat feilloos aan. Hij ploft neer op het voeteneinde van haar bed en ik zie mevrouw glimlachen. Ik vraag of ik iets kan doen. Ze schudt haar hoofd. Toch blijf ik nog even. Ik doe haar kussen goed en check of ze nog een extra deken wil. Ondertussen vraag ik of er nog mensen langs zijn geweest. Mevrouw vertelt over het bezoek van haar zoon en zijn dochtertje die ochtend. Kleindochter had speciaal haar Frozen-jurk aangetrokken om voor oma te dansen. “Zo puur en onbevangen”, zegt mevrouw Ten Hag zacht. Dan pakt ze mijn hand en knijpt er even in. “Geniet van het leven, meisje. Voor je het weet, is het voorbij.”
'Zelfs in de schaduw van de dood is er ruimte voor warmte, humor en verbinding'
Afscheid met eigen regie
Even later komen mijn collega’s, een vaste vrijwilliger en ik samen in de kamer van meneer Van Ekeris. Tijd om afscheid te nemen. Met zijn Amsterdamse humor probeert hij de stemming wat luchtiger te maken.
“Al deze mooie vrouwen om mijn bed! Eigenlijk jammer dat ik maar één keer doodga”, zegt hij met een knipoog. Typisch meneer Van Ekeris. Ik geef hem een knipoog terug en zeg dat hij nog een knuffel voor me moet bewaren. Zijn mondhoeken krullen omhoog. Vervolgens stappen ook de familie en de arts binnen. En zien we hoe meneer vredig overgaat. Afscheid met eigen regie.
Dagen zoals vandaag, koester ik. Ook al hebben ze een grijs of soms zelfs zwart randje. Maar zelfs in de schaduw van de dood is er ruimte voor warmte, humor en verbinding. En het blijft bijzonder om deel uit te maken van iemands laatste fase. Een collega stuurde laatst een mooie quote naar me. “Doe werk dat bij je past, dan hoef je nooit te werken.” En dat is precies hoe ik het voel.
