Ik weet aan het begin van de dag nooit wat me te wachten staat, maar zonder vertrouwen kan ik niet zoveel. Mensen moeten mij toelaten in hun leven. En dat is geen vanzelfsprekendheid. Ik kom binnen in hun leven op een moment dat men vaak onzeker is en soms overbelast. Het is aan mij om voorzichtig te manoeuvreren, te luisteren en vooral: er te zijn.
Mijn dagen bestaan uit huisbezoeken. Soms is het rustig: een kop koffie, een gesprek, een kleine hulpvraag. Andere keren breekt er iets open en kan ik eindelijk stappen zetten. Een indicatie aanvragen, zorg inschakelen, een brug slaan naar familie. Vaak wil men zo lang mogelijk thuis blijven wonen, maar verliezen ze langzaam de regie. Dan ben ik daar om ze op te vangen. Om te vertellen over het brein, het gedrag en wat er komen gaat.
Deur op een kier
Sommige cliënten zetten een muur op. Zoals mevrouw De Vries. Een vrouw met status, een voormalig docent. Zorg? Onzin. Hulp? Voor anderen. De eerste keren hield ze de deur op een kier. Ik bleef geduldig, vertrouwend op het proces. De ene keer een praatje, de andere keer met een tompouce, haar favoriet. Tot ze me op een dag toch binnenliet. “Wat een mooi huis”, zei ik. Haar trots ontwaakte. Ik kreeg een rondleiding en vanaf toen noemde ze me ‘Kees’. Later begreep ik dat ze me letterlijk als CASE-manager zag. Een bijzondere misvatting, maar het brak het ijs. Stap voor stap mocht ik haar helpen. Tot het moment kwam dat ze naar een verpleeghuis moest. Dat lot kon ik niet veranderen, maar de weg ernaartoe hebben we samen gelopen.
Een eerste stap
En soms is de deur wel open, maar het hart nog niet. Zoals bij meneer en mevrouw Van Bennekom. Hij, een trotse man die altijd alles zelf regelde, begon zijn grip te verliezen. Zij probeerde sterk te blijven, maar ik zag de wanhoop in haar ogen. “Hij verdwaalde gisteren in onze eigen straat”, fluisterde ze me toe. We bespraken hoe ze dit samen kunnen dragen, welke steun mogelijk is. Hij bleef stil, tot hij ineens zei: “Ik wil haar niet tot last zijn.” En is daar zomaar ineens een moment van acceptatie, een eerste stap. Ik stap dan in, loop mee, tot het niet meer hoeft. Soms ben ik het anker, soms alleen een baken in de verte. Maar altijd is vertrouwen mijn kompas. Want uiteindelijk draait het niet om wát je verliest, maar om hoe je samen omgaat met wat er nog is.
