Humor loopt als een rode draad door het huwelijk van Margriet en haar man Florian, die zichzelf liever Floor noemt. Al bijna 45 jaar is dat wat hen samenhoudt. Ook nu Floor leeft met Lewy Body Dementie en symptomen van Parkinson, komt die lichtheid soms zomaar terug. “Dan zie ik ineens die vertrouwde twinkeling of maakt hij een grapje”, zegt Margriet glimlachend. “Op zulke momenten voel ik hem weer helemaal dichtbij en denk ik: ja, jij bent er nog!”
Mandarijntjes en cola
Bijna iedere ochtend fietst Margriet twaalf kilometer naar Driebergen, waar Floor sinds oktober 2024 in verpleeghuis Beukenstein woont. Daar helpt ze hem bij het wassen of douchen, houdt ze zijn medicatie in de gaten en maken ze buiten een wandeling met de rolstoel. Hun vaste ritueel: op een bankje zitten met mandarijntjes, een blikje cola (“dat vindt hij zo lekker en in het verpleeghuis is dat er niet”) en Floors favoriete biscuit. “Praten is soms lastig. Maar samen zijn en naast elkaar zitten op dat bankje, hand in hand, dat is ook al heel fijn.”
'Floor werd rustiger, liever, meer zoals hij echt is.'
De gezelligheid was weg
Voorheen zorgde Margriet volledig voor haar man en dat was intens. “Ik stond dag en nacht ‘aan’, sliep nauwelijks en werd er zelfs ziek door. En het ergste was: de gezelligheid tussen ons verdween.” Op advies van de casemanager ging Floor eerst tijdelijk naar het verpleeghuis. Na zes weken werd dat definitief. “Dat gaf mij lucht en voor mijn gevoel kreeg ik Floor een beetje terug. Rustiger, liever; meer zoals hij echt is.”
Weer golfen
Nu de dagelijkse zorg niet meer volledig op haar schouders rust en de kinderen regelmatig bijspringen, is er voor Margriet weer ruimte. “Ik kan nu ook gewoon partner zijn, en niet louter Floors verzorger.” Ook heeft ze nu meer tijd voor zichzelf. Ze kan ’s middags weer golfen en vriendinnen zien. Onlangs genoot ze zelfs van een driedaagse retraite voor mantelzorgers. “Het was zó fijn om drie dagen even niks te hoeven. Alleen aandacht voor mezelf en lekker wandelen, mediteren, nadenken en praten met gelijkgestemden. De herkenning over en weer voelde als een warme deken.”
Liefde als fundament
Ondanks de ziekte blijft de liefde tussen het stel voelbaar. Floor herkent zijn vrouw nog altijd en begroet haar standaard met een glimlach. Margriet geniet daarvan, ook al leeft ze vooral in het moment. “Ik kijk niet te ver vooruit. En koester wat er nog wél is: een blik, een hand, een lach. Mantelzorgen kan zwaar zijn, maar voor mij is het vooral ook liefde in de praktijk.”
