Tring, tring, tring! Het belletje dat Gerrit aan zijn rollator heeft bevestigd, gaat luid af. In de hal van het appartementencomplex staat hij me al op te wachten. Zo laat hij merken dat hij ons ziet en waardeert. Dat weet ik inmiddels. Geen grote woorden, daar is deze man niet van. Dat belletje en een grijns op zijn gezicht is zijn manier van dankbaar zijn.
Laagdrempelig begin
Een jaar geleden was dat nog anders. Gerrit was zorgmijdend, eenzaam en hij zorgde voor veel overlast in de buurt. Daarbij heeft hij ook nog eens een verstandelijke beperking en longproblemen. Via zijn mantelzorger kwam hij bij ons in beeld. Konden we bijspringen en meedenken?
Ik begon laagdrempelig. Even zwaaien op straat, een praatje bij de supermarkt. Tot Gerrit me toeliet. Toen ik echt binnen was, bleken de problemen groot. Schulden, verwaarlozing, geen structuur. Domeinoverstijgend werken is in dit soort gevallen erg belangrijk. Dit houdt in dat verschillende partijen met elkaar gaan samenwerken. Met de gemeente, bewindvoering, longverpleegkundige en wijkverpleging zijn we gaan puzzelen. Wat heeft Gerrit nodig om zo lang mogelijk zelfstandig te kunnen leven en wonen?
Een aanpak die zijn vruchten afwerpt. De bewindvoering is succesvol en de ondersteuning die Gerrit krijgt, doet hem goed. Na goed overleg is hij verhuisd naar een geschiktere woning en locatie. De man die vroeger de hele buurt platbelde, zit nu rustig en tevreden voor het raam. Soms liggen er zelfs chocolaatjes op tafel, speciaal voor de zorgmedewerkers.
Ruimte om zichzelf te zijn
Wat niet wegneemt dat Gerrit blijft wie hij is, met al zijn eigenaardigheden. Laatst kwam ik binnen en werd mijn welgemeende “goedemorgen” met flink wat gemopper ontvangen. De bevelen vlogen me om de oren. “Gerrit, ik ben je begeleider, niet je dienstmeisje”, was mijn reactie. Ik liep richting de keuken. “Ik kijk even of je nog boodschapjes nodig hebt,” ging ik verder, “dan kun jij even uitrazen. En beginnen we straks gewoon opnieuw.” Vanuit de keuken hoorde ik hem nog wat morren. Even later stapte ik weer de woonkamer in. “Goedemorgen, Gerrit,” zei ik opgewekt. “Wat zullen we vandaag doen?” Hij barstte in lachen uit. En ik wist: het was weer goed.
Lichtpuntjes creëren en een beetje humor, het kan zoveel uitmaken. Mijn werk draait om dat verschil. En ook: mensen met wat hulp, geduld en samenwerking weer ruimte geven om zichzelf te zijn. Van overleven
naar leven. Dáár doe ik het voor!
