Zes volle scheppen, water tot aan het bovenste streepje. Zo, de koffie loopt. Nu de ontbijtkoek. Truus pakt de roomboter, graait een mes uit de la. Acht mét boter, eentje zonder; ze kent ‘haar’ mensen. Als ze de ontbijtkoek op tafel zet, komen de eerste bewoners de huiskamer binnen. Liefdevol groet Truus een mevrouw door haar zachtjes bij de arm te pakken, voor ze terugloopt om de koffiemelk te pakken.
In de Eigenwaard, een woonlocatie voor ouderen met dementie, voelt Truus zich als een vis in het water. Elke dinsdag en donderdag ondersteunt ze er de gastvrouw met allerlei praktische taken. “Ik zet koffie, smeer broodjes, laad de vaatwasser in, ruim de boodschappen op”, schetst ze. “Maar het belangrijkste is dat ik er gewoon ben, voor de bewoners. Ook ga ik mee met uitjes, zoals het tuincentrum of de theetuin.
Truus schuift aan tafel naast ‘De Baarsjes’, een echtpaar waar ze een nauwe band mee heeft. Jan komt bijna dagelijks op bezoek bij zijn vrouw Mies. “Lekker appelstroop vandaag, Mies?” vraagt Truus terwijl Jan haar een volgend stukje brood geeft. Er wordt gegrapt aan tafel. Truus lacht mee. In het gesprek moet ze zoeken naar de juiste woorden, maar hier maakt niemand dat wat uit. Ze houdt de kan omhoog. “Iemand nog koffie?”
“Al herinneren de mensen mijn naam niet, ze onthouden wel het gevoel dat ik achterlaat.”
De zorg die Truus hier kan bieden, is driedubbel ‘win’. Ze ontlast zorgmedewerkers, de bewoners krijgen extra aandacht en voor haarzelf is het minstens zo waardevol. “Acht jaar geleden overleed mijn man. Een paar jaar later kreeg ik een herseninfarct waardoor ik mijn werk als kok moest opgeven. Mijn rechterarm functioneert niet goed en ik heb afasie, waardoor ik moeilijk spreek. Maar van hele dagen alleen thuis zijn, word ik gek. Hier geniet ik van de mensen om me heen.”
Borden, bestek, beleg: Truus dekt voor de lunch. Als even later de zorgmedewerkers de bewoners op hun plek helpen, smeert zij alvast een broodje jam voor meneer Visser. Vaste prik, dus dat kan niet missen. “Ha, daar bent u al”, lacht ze vriendelijk als ook hij aangeschoven wordt. Ze krijgt een brede glimlach terug.
Na een dag in de huiskamer gaat Truus moe naar huis. “Sinds het infarct is mijn energie beperkt. Maar toch heb ik alweer zin in donderdag. De medewerkers en de bewoners zijn belangrijk voor me geworden. Ik gun de mensen geluk en liefde in deze fase van hun leven. Daar wil ik aan bijdragen.”
